Αφιέρωμα στον Αστρονόμο Κωσταντίνο Χασάπη (1914-1972)
Το παρόν αφιέρωμα δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Αχελώος" του συλλόγου Αγιοβλασιτών Αθήνας σε μόνιμη στήλη με τίτλο "Ο Αχελώος φέρνει τον πολιτισμό" την επιμέλεια της οποίας διατηρούσε η διδάκτωρ της Ελληνικής φιλολογίας Χρυσούλα Σπυρέλη
Χρονολόγιο
Α. ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ
17/9/1914: Γεννήθηκε ο Κ. Χασάπης.
Σύζυγος της αγιοβλασίτισσας Ισμήνης Γ. Οικονομίδη και πατέρας του παραγωγού κινηματογράφου Σταύρου Χασάπη. (Σημειώνουμε ότι ο Σταύρος Χασάπης είναι ένα κορυφαίο όνομα στον τομέα της φωτογραφίας του κινηματογράφου).
Ο Κ. Χασάπης γεννήθηκε στην Βέροια της Μακεδονίας αλλά μεγάλωσε στον Αστακό Αιτ/νίας όπου μετακόμισε η οικογένεια του λίγο μετά την γέννησή του. Εκεί ο Κ.Χ. τελείωσε και το Δημοτικό Σχολείο. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ιεροδιδασκαλείο Ιωαννίνων με έξοδα του τότε σταθμάρχη σιδηροδρόμων Ε. Σαββόπουλου. Τότε ήλθε σε πρώτη επαφή με την Αστρονομία η οποία τον γοήτευσε και τον απασχόλησε σε όλη του τη ζωή.
1936: Διορίστηκε δάσκαλος στο Πυργί Αγρινίου.
Την εποχή αυτή η Καπνοβιομηχανία Παπαστράτος τον προμήθευσε με ένα μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο 8 εκ. με το οποίο άρχισε τις απλές οπτικές παρατηρήσεις μεταβλητών αστέρων στις οποίες διέπρεψε σύμφωνα με τις τότε απαιτήσεις της Αστρονομίας.
Ο Κ.Χ. ως δάσκαλος στο Πυργί, “πέραν της επαγγελματικής του ασχολίας, με το μικρό τηλεσκόπιο που διέθετε, επιδόθηκε στην οπτική φωτομετρική παρατήρηση μεταβλητών αστέρων και πραγματοποίησε περισσότερες από 7.000 παρατηρήσεις. Το υλικό αυτό έστειλε στον Αμερικανό καθηγητή Cambell, που τότε μελετούσε τα σχετικά προβλήματα. Εκείνος, με επιστολή του απευθύνθηκε στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και ζήτησε πληροφορίες για τον ενθουσιώδη και συστηματικό νέο παρατηρητή”.1
1943: Γράφηκε στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών το οποίο παρακολούθησε μετά την απελευθέρωση. 1945: Ο Κ.Χ. μετατέθηκε στο Δημοτικό Σχολείο Ν. Πεντέλης Αττικής.
Ο καθηγητής και Διευθυντής του Αστεροσκοπείου
Στ. Πλακίδης με τον οποίο είχε επικοινωνία και συνεργασία από “παλαιότερα”, “διέθεσε στον Κ.Χ., το μοναδικό τότε κτίριο του Αστρονομικού Σταθμού Πεντέλης σαν τόπο διαμονής και το κάπως μεγαλύτερο τηλεσκόπιο των 15 εκ. για να συνεχίσει τις παρατηρήσεις μεταβλητών αστέρων. Από τότε και μετά ο Κ.Χ. ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα σχετικά με την Αστρονομία και φοίτησε παράλληλα στο Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, παρά τις φοβερές καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Ασχολήθηκε με την παρατήρηση της ηλικιακής φωτόσφαιρας, κομητών και μεταβλητών αστέρων. ο Κ. Χασάπης έδειξε μεγάλο ζήλο, ώστε για τρία συνεχή χρόνια ήταν ο πρώτος παρατηρητής σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Η Α.Α.V.S.O.(Αμερικανική Ένωση Παρατηρητών Μεταβλητών Αστέρων), τον τίμησε με το χρυσό σήμα της, το οποίο έφερε μόνιμα στο πέτο του. 2
1957: Δημοσιεύτηκε στο Δελτίο Γ.Υ.Σ. (Γεωγραφική Υπρεσία Στρατού) μια μελέτη του με τίτλο “Η διαφάνεια της Ατμόσφαιρας στον Αστρονομικό Σταθμό Πεντέλης”.
Όταν πήρε το πτυχίο της Μαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών διορίστηκε ως βοηθός του Αστεροσκοπείου και άρχισε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα: “Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά τη Β’ Χιλιετηρίδα π.Χ”, την οποία ολοκλήρωσε το 1965.
1968: Διορίστηκε Επιμελητής του Αστρονομικού Σταθμού Πεντέλης.
1969: Αποστρατεύτηκε από την Υπηρεσία. Συνέχισε όμως “την διαδρομή του ως αστρονόμος στα Πλανητάρια του Ιδρύματος Ευγενίδου μέχρι το θάνατό του.”3
Μάρτιος 1970: Έλαβε μέρος στο συνέδριο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στη Γενεύη, ως σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην εξέταση του ημερολογιακού ζητήματος.
10 Ιουλίου 1972: Πέθανε σε ηλικία 58 χρονών.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1.Δρ. Πέτρου Ροβίθη, “Κων/νος Χασάπης” , περi τα μυστήρια του Σύμπαντος. Μνήμη Κ. Χασάπη, τχ.1ο, Μάρτιος 2001.
2.Πέτρου Ροβίθη ό.π.,
3.Στο ίδιο
Β. Εργογραφία Κ. Χασάπη
1935: Η ζωή επί του Πλανήτου Άρεως.
(;) : Η Πυραμίδα του Χέοπος.
1957: Σύγχρονος Εκλαϊκευμένη Αστρονομία.
1965: Ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή με θέμα: “Οι Ορφικοί Υμνοι και η Αστρονομία κατά τη Β’ Χιλιετηρίδα π.Χ”.
1969:Κοσμογραφία (Το συνέγραψε μαζί με τον Δ, Κωτσάκη. Το βιβλίο αυτό διδάχτηκε στο σχολείο).
1970: Ο Αστήρ της Βηθλεέμ.
1972: Ουρανογραφία, εκδόσεις Ιδρύματος Ευγενίδου
1972: Ο Πλανήτης Άρης, εκδόσεις Ιδρύματος Ευγενίδου
1984: Από τις εκδόσεις του “Ηλίου” κυκλοφόρησε με γενική εισαγωγή του Ι.Δ. Πασσά (Διευθυντή και εκδότη της Εγκυκλοπαίδειας “Ήλιος”) ο τόμος ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ, στον οποίο περιέχεται η Αστρονομική Μελέτη του Κ. Χασάπη και τα αρχαία Ορφικά κείμενα (εκδόσεις “Λειψίας” 1829) που εκδόθηκαν “για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παγκοσμίως με μετάφραση,(Σπ.Χ.Μαγγίνα)και σχόλια-σημειώσεις (Ι. Πασσά) βάσει των Αστρονομικών διαπιστώσεων του Αστρονόμου Κων/νου Χασάπη”.
1 Μάιος 2001: Αφιέρωμα στη μνήμη του Κ. Χασάπη, από το περιοδικό Τα μυστήρια του Σύμπαντος, (τχ. 1), έκδοση της Αστρονομικής και Αστροφυσικής Εταιρείας Δυτικής Ελλάδας (Πρόεδρος, Ευθύμιος Παπαναστασίου, ιατρός)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 Ι. Δ. Πασσά, Τα Ορφικά, εκδόσεις της Εγκυκλοπαίδειας του Ηλιου (εξώφυλλο).
Εισαγωγή εις τους «Ύμνους του Ορφέως»
(Κείμενο του Κ. Χασάπη στην μελέτη του “Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά τη Β’ Χιλιετηρίδα πΧ.”)
Α’ Ο Ορφευς. Δεν θα αναφερθώ εις το ακανθώδες θέμα της ιστορικότητας του Ορφέως, αλλά και δεν παραλείπω να αποσαφηνίσω την θέσιν, την οποίαν λαμβάνω επί τούτου. Την άποψιν, ότι ο Ορφεύς υπήρξε και μάλιστα ότι έζησε πολύ πριν από τους χρόνους της Αργοναυτικής εκστρατείας, τουλάχιστον δε κατά τα μέσα της Β’ χιλιετηρίδος π.Χ., ουδείς πλέον δύναται να αμφισβήτηση. Την θέσιν ταύτην θα στηρίξω δι’ όσων θα λεχθούν αναφορικές, προς την ηλικίαν των Ορφικών Ύμνων όπως αύτη προσδιορίζεται αστρονομικώς εις το τελευταίον κεφάλαιον (αυτής της μελέτης).[...]
Έζησε και έδρασεν εις την περιοχήν των Λειβήθρων. Αναφέρεται ότι εφονεύθη από τας Θράσσας (γυναίκας της Θράκης) και ετάφη εις την Άντισσαν, το σημερινών χωρίον Γαβαθά της Λέσβου ή εις τα Λείβηθρα, την σημερινήν Λεπτοκαρυάν, παρά τον Όλυμπον, όπου εσώζετο ο τάφος του ακόμη μέχρι των χρόνων του Μ. Αλεξάνδρου, φέρων επ’ αυτού και «ξοανον» εκ κυπαρίσσου.
Όπως αναφέρει ο Παυσανίας (Χ 7), όταν βραδύτερον μεταφέρθησαν τα οστά του εις το Δίον της Πιερίας, πλημμυρίσας ο ποταμός Σής, ο σημερινός Ζηλιανάς, κατεποντισε τα Λείβηθρα, οπότε εξηφανίσθη και ο τάφος του Ορφέως.
Β’ Ο Ονομάκριτος και τα «Ορφικά». Μεταξύ των ετών 527 και 514 π.Χ., άρχει εις τας Αθήνας ο υιός του Πεισιστράτου Ίππαρχος. Ούτος συνεκρότησεν επιτροπήν, η οποία ανέλαβε το έργον της συγκεντρώσεως όλων των Ορφικών, δηλαδή όλων των παραδιδομένων, μέχρι τότε, από στόματος εις στόμα, δια μέσου των αιώνων, πνευματικών δημιουργημάτων του Ορφέως και των μαθητών του, σπουδαιότερος των οποίων υπήρξε ο Μουσαίος, ο πρώτος γνωστός Έλλην αστρονόμος της απώτατης αρχαιότητος.
Εκ των πρωτοστατούντων μελών της επιτροπής ταύτης, οπως αναφέρει ο Ηρόδοτος (VII 6), ήτο ο Ονομάκριτος
(560-490 π.Χ.) και κατά πάσαν πιθανότητα οι Κέρκωψ και Βροντίνος, περί των οποίων ομίλει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Στρωματείς I κεφ. 21, 131, 3-5). Ο Ονομάκριτος μάλιστα είχε μίαν αυθεντικότητα ως συλλογεύς, διότι παλαιότερον ο πατήρ του Ιππάρχου, ο Πεισίστρατος, είχεν αναθέσει εις αυτόν την συγκέντρωσιν και καταγραφήν και των Ομηρικών επών.
Παρά ταύτα, ο διδάσκαλος του Πινδάρου Λάσος ο Ερμιονεύς, κατηγόρησε τον Ονομάκριτον, ότι εις την ενεργουμένην συλλογήν των Ορφικών παρενέβαλε και μερικούς Ιδικούς του στίχους, οι όποιοι ανεφέροντο εις την καταβύθισιν κάποιων νήσων πλησίων της Λήμνου. Τόσον δε μεγάλη σημασία απεδόθη εις την εν λογω παρεμβολήν, ώστε, οπως λέγει ο Ηρόδοτος (VII 6), δια τούτο και μόνον ο Ίππαρχος εξώρισε τον Ονομάκριτον. Το εν λόγω γεγονός επιτρέπει να εκτιμήσωμεν τον βαθμόν ακριβείας των διασωθέντων Ορφικών κειμένων, ως προς την παναρχαίαν μορφήν των και ως προς το αρχικόν των περιεχόμενον. Η ακρίβεια αύτη, κατά τα ανωτέρω, δύναται να θεωρήται τουλάχιστον ανάλογος προς εκείνην των διασωθέντων Ομηρικών έπων, ως προς την αρχικήν των μορφήν, επειδή φαίνεται ότι κατά την εποχήν της καταγραφής των κειμένων θα υπήρχον πολλοί πού θα ηδύναντο να ελέγξουν την ακρίβειαν αυτών.
Διότι ουδείς δύναται να διισχυρισθή ποτέ, ότι τα Ομηρικά έπη, αναφερόμενα εις γεγονότα του 1200 ή του 1350 πΧ, διετυπώθησαν δια πρώτην φοράν το 850 πΧ, δηλαδή έπειτα από 350 ή 450 έτη, όπως δεχομεθα ότι έζησεν ο Όμηρος, Είναι ωσάν να ελέγομεν ότι το 2300 μ.Χ. θα ευρεθή κάποιος ποιητής δια να στιχουργήση τα γεγονότα του Αλβανικού έπους του 1940, περιγράφων συγχρόνως και όλα τα γνωρίσματα της σημερινής Ελλάδος, εις ένα μέγα ποίημα 20.000 και πλέον στίχων.
Η μόνη αληθοφανής άποψις είναι ότι ο Όμηρος διήρθρωσε τα παλαιά λαϊκά τραγούδια και τα συνεκρότησεν εις ένα σύνολον, το όποιον «ετραγουδούσαν» και εις τους μετέπειτα χρόνους οι Έλληνες ως «έπη του Ομήρου».
Το ίδιον άλλωστε συνέβαινε και κατά την εποχήν του Ονομακρίτου, όταν εγένετο υπό τούτου η συλλογή των. Καθ’ όμοιον τρόπον οι Ορφικοί Ύμνοι, οι όποιοι συνιστούν όχι απλώς το περιεχόμενον ενός Ιστορικού γεγονότος, αλλά το περιεχόμενον μιας λατρείας και μιας θρησκείας η οποία διηρθρώθη (διεμορφώθη) από τον Ορφέα και έζησε μέχρι των μεταχριστιανικών ακόμη χρόνων, διετήρησε και περισσότερον μάλιστα από τα Ομηρικά έπη, την αρχικήν του μορφήν, ως εκ της θρησκευτικής φύσεως του και επί πλέον ως εκ του λατρευτικού του προορισμού. Το περιεχόμενον τούτο περισυνέλεξε και κατέγραψεν η περί τον Ονομάκριτον επιτροπή η ίδια, η οποία συνέλεξε τότε και τα Ομηρικά έπη.
Τα Ορφικά κείμενα δεν είναι γραμμένα εις την καθαρώς Ομηρικήν γλώσσαν, αλλά παρουσιάζουν ιδιωματισμούς των μεταγενεστέρων χρόνων. Το γεγονός τούτο ερμηνεύεται ευκόλως, εάν ληφθή ύπ’ όψιν, ότι ο Ορφισμός ήτο μία πλήρης θρησκεία και μάλιστα και διάφορος της «Δωδεκαθεϊκής», της γνωστής μας ως αρχαίας Ελληνικής θρησκείας.
Ο Ορφισμός ήτο συγχρόνως και μια ανωτέρα μύησις των οπαδών του, μία παναρχαία μυστικιστική μύησις, την οποίαν εισήγαγεν εις παμπάλαιους χρόνους ο Ορφεύς και η οποία διατηρηθείσα εις τους μετέπειτα χρόνους, εδιδάσκετο εις τα Ελευσίνια Μυστήρια (28 κεφ. 11), δηλαδή και πάλιν μόνον εις τους μεμυημένους εις αυτήν. Και εκείνοι, οι όποιοι σχετίζονται με την περισυλλογήν των Ορφικών, ο Ονομάκριτος, ο Κέρκωψ, ο Λάσος, ο Ίππαρχος, παρουσιάζονται εις τα σωζόμενα έργα άλλων συγγραφέων της αρχαιότητος (Ηρόδοτος VII 6, Παυσανίας VIII31, Πλάτωνος «Τίμαιος» XIII40,Αριστοτελους «Μεταφυσικά» ΙΑ’ 1071 κλπ.) ως μεμυημενοι εις τον Ορφισμόν. Διά τούτο άλλωστε και εφρόντισαν ουτοι το εργον της περισυλλογής των Ορφικών.
Συνεπώς, συνάγεται το συμπέρασμα ότι ή παράδοσις του Ορφισμού δια μέσου των αιώνων, από και προ της Β’ χιλιετηρίδος μέχρι του 6ου π.Χ. αιώνος, όταν εγινεν η καταγραφή των Ορφικών από την επιτροπήν του Ονομακρίτου, δικαιολογεί την διαφοροποίησαν της γλώσσης, εις την οποίαν εγράφησαν ταυτα. Είναι η γλώσσα, η όποια κρατεί μεν το χρώμα της Ομηρικής, χωρίς όμως να είναι και η γραφόμενη τον 6ον π.Χ, αιώνα. Είναι η γλώσσα εις την οποίαν απεδόθησαν βαθμιαίως τα αρχαιότερα κείμενα, ώστε να καθίστανται αντιληπτά από τους μυουμενους της νεωτερας τότε εποχής (530 π,Χ.).Είναι εξ άλλου ή διάλεκτος των Ορφικών ή «Αιολική» με υπερπολλα στοιχεία της «Αττικής» διαλέκτου, όπως ακριβώς συμβαίνει και προκειμένου περί των Ομηρικών Επών, όπως ακριβώς επρεπε και να το αναμενωμεν. Διότι, τόσον τα Ομηρικά, όσον και τα Ορφικά, προερχονται από την παναρχαίαν «Αχαϊκήν» διάλεκτον, της οποίας κλάδος είναι Η Αιολική Η πρόσμιξις δε της Αττικής διαλέκτου εγένετο κατά την περισυλλογήν και την καταγραφήν τόσον των Ομηρικών, όσον και των Ορφικών, υπό Ιώνων και μάλιστα Αθηναίων, όπως ήτο ο Ονομάκριτος.
Δι όλων αυτών θέλομεν να αποσαφηνίσωμεν την εξής θεσιν: Ναι μεν τα Ορφικά κείμενα είναι μια συγγραφή, αναγόμενη εις τον 6ον π.Χ. αιώνα, πλην όμως:
α’) το περιεχόμενον της αντιστοιχεί εις τας ιδέας των χρόνων της Β’ χιλιετηρίδος π.Χ. και παλαιότερον, όπως θα αποδειχθή και εις το τελευταίο κεφάλαιον αστρονομικώς και
β’) ακριβή παράφρασιν - δια να μη είπωμεν μετάφρασιν - των Ορφικών Ύμνων, όπως οΰτοι απηγγέλλοντο κατά τους χρόνους της Β’ χιλιετηρίδος π.Χ.
Την ακρίβειαν άλλως τε των Ορφικών Ιδεών, των περιε χομενων εις τους «Ύμνους» κυρίως, μαρτυρεί επίσης κατά τρόπον αναμφισβήτητον η τόσον αυστηρά τιμωρία του Ονομακρίτου, επειδή ηθελησε να πρόσθεση εις τα γνήσια Ορφικά μερικούς ιδικους του στίχους. Διότι, το γεγονός τουτο αποδεικνυει δυο τινά:
α’) ότι υπήρχον οι δυνάμενοι να ελεγξουν την ακρίβειαν της συλλογής Ορφικοί οπαδοί, όπως ο Λάσος και
β’) ότι ο εν λόγω έλεγχος ήδυνατο να επιτευχθή, προφανώς δια της συγκρίσεως προς αρχαιότερα κείμενα, τα όποια εχρησιμοποιουντο από τους μεμυημενους εις τον Ορφισμόν και οποία παρεδίδοντο εις αυτούς, κατά τόπους, από γενεάς εις γενεάν. (Απόδειξις που ενισχύει την πληροφορίαν του Ερμάν Ντίλς που αναφερθη ανωτερω και κατά την οποίαν οι Ορφικοί και γενικώς οι πανάρχαιοι Έλληνες φαίνεται ότι εγράφον επί λεπτών σανίδων τας παρατηρήσεις και τα διανοήματα των.)
Γ’ Τα « Ορφικά» και οι εν αυτοίς «Ύμνοι».
Τα διασωθέντα Ορφικά κείμενα, τα όποια είναι γνωστά υπό την γενικήν Επωνυμίαν «Ορφικά», είναι:
α) Τα «Αργοναυτικά» εκ 1384 στίχων
β’) Οι «Ύμνοι», δηλαδή 86 ύμνοι της Ορφικής λατρείας Εκ 1133 στίχων
Ενταύθα αναφερόμεθα ειδικώς εις τους Ύμνους και μάλιστα εις εκείνους, εκ των οποίων προκυπτουν αι πληροφορίαι περί των αστρονομικών ιδεών και των γνώσεων, αι οποίαι επικρατούσαν εις την Β’ χιλιετηρίδα πΧ. Παραλλήλως όμως εχρησιμοποιήθησαν και ελήφθησαν υπ’ όψιν και όλα τα άλλα χωρία, των άλλων Ορφικών κειμένων, τα οποία σχετίζονται προς την Αστρονομίαν.
(Οι Ορφικοί Ύμνοι είναι εντελώς αντίστοιχοι προς τους
θρησκευτικους Βεδικούς ύμνους των Ινδών και μάλιστα ανάλογοι προς τους αρχαιότατους Rig- Veda οι τελευταίοι ούτοι απετέλεσαν την πηγήν των αρχαιολογικών και γενικώτερον των επιστημονικών Ιδεών των αρχαίων Ινδών, καθ’ όμοιον τρόπον οι Ορφικοί συνιστούν πηγήν αντλήσεως των Ελληνικών Αστρονομικών ιδεών. Εξ άλλου η μεγάλη συγγένεια των Ορφικών Ύμνων και των ύμνων της Rig-Veda, δεικνύει και την κοινήν καταγωγήν: (ή μάλλον την επίδρασιν των πανάρχαιων Αιγαίων, των Ελλήνων επί των Ινδών).
Κων/νος Χασάπης
ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ
Ο Κ. Χασάπης απέδειξε αστρονομικά πως η ισότης των εποχών Χειμώνος και Θέρους συνέβη το 1366 π.Χ.
Οι Ορφικοί Ύμνοι, δηλαδή 88 ύμνοι της Αρχαίας Ορφικής λατρείας που σώθηκαν από την αρχαιότητα, υμνούν τα αστέρια, τον ήλιο, τη φύση, τη θάλασσα, τη δίκη, την τύχη, το νόμο, τις Μούσες, τις ώρες, τις Νηρηίδες, τον Δία, τον Ήφαιστο, τον Απόλλωνα κλπ.
Μεταφράστηκαν κατά καιρούς από ξένους και Έλληνες μελετητές. Από διάφορες μαρτυρίες κειμένων φαινόταν ότι η χρονολόγησή τους ανάγεται πριν το 620 π.Χ.
Το 1965 όμως ο Κ.Χ. έφερε μια επανάσταση στη χρονολόγηση των Ορφικών Ύμνων. Στη διατριβή του “Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά τη Β’ Χιλιετηρίδα π.Χ.” υποστήριξε ότι η ηλικία των Ορφικών Ύμνων ανάγεται τουλάχιστον στον 14ο αι. π.Χ. Βασίστηκε στον Ορφικό ύμνο προς τον Απόλλωνα όπου οι μύστες παρα- καλούν το θεό να τους βοηθήσει και να ακούσει τη φωνή τους “υπέρ των λαών”. Σε ένα σημείο αφού τον προσφωνούν με πολλά επίθετα, του αποδίδουν το γεγονός ότι ανακάτεψε το χειμώνα και το καλοκαίρι εξίσου και τα δυο.
Μίξας χειμώνος Θέρους τ’= ” (στ. 20)
Αυτός ο στίχος επιβεβαιώθηκε αστρονομικά από τον Κ. Χασάπη ο οποίος απέδειξε αστρονομικώς πως η ισότης των εποχών Χειμώνος και θέρους συνέβη το 1366 προ Χριστού. (Χ.Σ.)
ΤΑ ΟΡΦΙΚΑ
έκδίδονται σήμερον διά πρώτην φοράν είς την Ελλάδα άλλά καί είς Παγκόσμιον έπίπεδον με καταπληκτικές καί άδιάσειστες Αστρονομικές διαπιστώσεις τού έξοχου 'Έλληνος 'Αστρονόμου
ΚΩΝΣΤ. ΣΤ. ΧΑΣΑΠΗ
Υποδεικνύουν παρά τάς ψευδολογίας καί τάς παραποιήσεις Τής Προϊστορίας μας από τούς ξένους δήθεν Ιστορικούς, τήν Παναρχαίαν καταγωγήν τής Ελληνικής Φυλής καί την άπαρχήν καί συνέχειαν τού ‘Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος
ΠΛΗΡΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
μέ άδιάψευστες 'Αστρονομικές έξακριβώσεις καί μέ τις τελευταίες Αρχαιολογικές καί Άνθρωπολογικές άποδείξείς
Μετάφρασις καί άπόδοσις ΟΛΩΝ τών άρχαίων κειμένων «ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ», είς τήν σύγχρονον γλώσσαν ύπό του Καθηγητοϋ διδάκτορος τής φιλολογίας κ. ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΓΓΙΝΑ
ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ
έρμηνευτικά σχόλια, κριτικαί σημειώσεις καί άναλύσεις τών συμβολισμών τών κειμένων «ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ» υπό του
ΙΩΑΝΝΟΥ Δ. ΠΑΣΣΑ
Διευθυντού καί έκδότου τής Εγκυκλοπαίδειας του ΗΛΙΟΥ·
INCLUDING ENGLISH SUMMARY OF THE MAIN REMARCS ON THE ORPHIC TEXTS BY THE ASTRONOMER K.S. KHASAPIS Peg· 119
Άθήναι - Έκδόσεις Έγκυκλοπαιδείας του "ΗΛΙΟΥ"
Ο Κ. Χασάπης απέδειξε αστρονομικά πως η ισότης των εποχών Χειμώνος και Θέρους συνέβη το 1366 π.Χ.
Οι Ορφικοί Ύμνοι, δηλαδή 88 ύμνοι της Αρχαίας Ορφικής λατρείας που σώθηκαν από την αρχαιότητα, υμνούν τα αστέρια, τον ήλιο, τη φύση, τη θάλασσα, τη δίκη, την τύχη, το νόμο, τις Μούσες, τις ώρες, τις Νηρηίδες, τον Δία, τον Ήφαιστο, τον Απόλλωνα κλπ.
Μεταφράστηκαν κατά καιρούς από ξένους και Έλληνες μελετητές. Από διάφορες μαρτυρίες κειμένων φαινόταν ότι η χρονολόγησή τους ανάγεται πριν το 620 π.Χ.
Το 1965 όμως ο Κ.Χ. έφερε μια επανάσταση στη χρονολόγηση των Ορφικών Ύμνων.
Στη διατριβή του “Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά τη Β’ Χιλιετηρίδα π.Χ.” υποστήριξε ότι η ηλικία των Ορφικών Ύμνων ανάγεται τουλάχιστον στον 14ο αι. π.Χ. Βασίστηκε στον Ορφικό ύμνο προς τον Απόλλωνα όπου οι μύστες παρακαλούν το θεό να τους βοηθήσει και να ακούσει τη φωνή τους “υπέρ των λαών”. Σε ένα σημείο αφού τον προσφωνούν με πολλά επίθετα, του αποδίδουν το γεγονός ότι ανακάτεψε το χειμώνα και το καλοκαίρι εξίσου και τα δυο.
Μίξας χειμώνος Θέρεος τ’-” (στ. 20)
Αυτός ο στίχος επιβεβαιώθηκε αστρονομικά από τον Κ. Χασάπη ο οποίος απέδειξε αστρονομικώς πως η ισότης των εποχών Χειμώνος και θέρους συνέβη το 1366 προ Χριστού. (Χ.Σ.)
Parakampylianews.blogspot.com
